‘Ik denk dat ik het kan’ versus ‘ik kan het’

door Martine Siemelink

Beste volgers,

Wat lief dat jullie nog steeds geïnteresseerd zijn in het effect van de chemokuren en stamceltransplantatie op mijn MS.

Ik merk dat er nog steeds en héél langzaam wél herstel is in mijn lichaam. Herstel in spierkracht en (toch) ook wat herstel van de zenuwgeleiding. Zelfs voor míj is het vaak niet bewust te merken of te voelen maar als ik dan iemand zie die ik maanden niet heb gezien krijg ik positieve dingen te horen. Zoals dat ik er energieker uit zie, meer kleur en mimiek in mijn gezicht heb, rechter/actiever zit,… Ik merk dat, op goede momenten, dezelfde been- of rompoefeningen makkelijker gaan en mij minder uitputten. Ik herstel ook steeds sneller van oefeningen. Ik voel me fitter en krachtiger worden ! Mijn fysiotherapeute beaamt dit en ziet een langzaam gemiddeld stijgende lijn. En een echte verbetering is al dat warmte (door zon, warm eten, warme douche) mij niet meer slap maakt. Hoera ! Dat is echt al een betere ‘quality of life’ ! Toen ik dat zei, vroeg mijn dochter meteen of we dan volgend jaar op zomervakantie gaan naar  Turkije ?.

Mijn evenwicht neemt ook toe, omdat ik sterker en steviger op mijn benen sta. Ik ben dit jaar ‘nog maar’ 3x gevallen terwijl dat vorig jaar wel 3x per week gebeurde. Door alle val-incidenten, merk ik dat ik wel iedere keer over een aarzel-moment heen moet als ik wil lopen (met name als ik alleen thuis ben). Ik ben nog te onzeker. Ik denk dan: gaat het echt wel lukken of kan ik toch beter zit-oefeningen gaan doen ? Alleen positieve ervaringen kunnen dat wegnemen.

Ik had nooit gedacht dat ‘revalidatie/herstel’ zo heftig en moeilijk zou zijn. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Je moet er daadwerkelijk van overtuigd zijn dat je het kunt, anders gaat het je ook niet lukken. Niet denken ‘ik probeer het’ of ‘ik denk dat ik het kan’ maar: IK KAN HET !

Na HSCT heb ik steeds het visioen/beeld gehad dat ik kan lopen, met 2 Nordic walking stokken als extra steunpunten. Ik zie het mezelf gewoon zo doen. Alleen valt het steeds zo tegen dat het niet lukt. Maar dat duidelijke beeld geeft me wel ‘de drive’. Ik wil het ! Ik weet hoe het moet ! En dan kan ik niet uitstaan dat het me niet (nu ?) lukt. Irritaties, frustraties, tranen.

Een zijweggetje. Leuk is dat mijn dochter (13 jaar) sinds enkele weken spontaan handtekeningen verzamelt omdat zij vindt dat alle gebouwen en voorzieningen in de gemeente Zeist rolstoelvriendelijk moeten zijn. Ze gaat de wijk rond, werft handtekeningen op school, op haar sportclub, bij vriendinnetjes, bij een verzorgingshuis,…. Aanleiding was dat, toen we vorige week in het centrum ergens samen gingen lunchen (en ze mij in de rolstoel duwde – ipv dat ik met mijn scootmobiel ging) ik niet overal makkelijk, of zelfs helemaal niet, kon binnenkomen. Thuis vertelde ze me dat ze dat echt stom vindt en een handtekeningenactie gaat houden om handtekeningen aan de burgemeester te geven zodat er aanpassingen komen. Ik heb de betreffende gemeente-adviseur voor oa toegankelijkheid gebeld en ook hij vond het een erg goed initiatief. En: in het kader van het Verdrag van de Verenigde Naties zijn alle landen (en dus gemeenten) al verplícht om te zorgen dat mensen met een beperking op voet van gelijkheid met anderen kunnen meedoen aan de samenleving. Oftewel: om te (gaan) zorgen voor een ‘inclusieve samenleving’. De gemeente staat op het punt hier komend jaar projectmatig mee aan de slag te gaan. Volgende week is de eerste kick-off meeting, met wethouder en diverse patiënten-/gehandicaptenorganisaties. Wij zijn voor die meeting uitgenodigd en Amélie mag alle handtekeningen dan overhandigen aan de wethouder. Symbolisch, superleuk voor haar ! Én: ik ga me actief inzetten bij het patiënten- en gehandicaptenplatform Zeist. Dat platform signaleert en adviseert de gemeente omtrent aanpassingen en voert ook toetsingen op dat gebied uit.

Dit weekend gaat ze mee op een kinderkamp van MS-anders. Dit kamp wordt jaarlijks georganiseerd voor kinderen van wie één van de ouders MS heeft. Het kamp biedt kinderen ontspanning en steun en wordt door giften van allerlei organisaties, bedrijven en particulieren mogelijk gemaakt. Geweldig  toch ! Mijn andere dochter gaat over een maandje naar het MS-kamp voor haar leeftijdsgroep.

Bedankt voor jullie interesse ! Geniet van de dingen die je kunt !

 

Terug
Er zijn 12 reacties
Beantwoorden Nadja 24 november 2018, 14:14

Hoi Martine

Ik hoop van harte dat alles goed met jullie gaat!
Ik denk regelmatig aan jullie.

Lieve groet, Nadja

Beantwoorden josien 4 september 2018, 18:45

He Martine,
Al lange tijd geen blok meer van je gezien.
Gaat het wel goed met je?
Meestal is geen bericht goed bericht en dat hoop ik dan maar.

Beantwoorden Nathalie 4 oktober 2018, 12:26

Dag Martine

Ik ben ook benieuwd hoe het je vergaat,
Ik hoop zo voor jou goed!!!

Xxx Nathalie

Beantwoorden Marian Bisschop 27 juli 2018, 14:08

Hoi Martine, Fijn om te lezen dat het langzaam maar zeker steeds een beetje beter met je gaat. Top om met je dochter te kunnen gaan lunchen! En geweldig initiatief van je dochter om een handtekeningenactie op touw te zetten voor verbetering toegankelijkheid. Ik blijf je volgen! Eens gaat het gebeuren met die Nordic Walking stokken!
Hartelijke groet, Marian

Beantwoorden Aart 17 mei 2018, 20:27

Hoi Martine,

Toevallig kwam ik op je blog gerecht. Je hebt een pittige tijd achter de rug. Je optimisme en doorzettingsvermogen is sterke karakter eigenschap van je!! Ik hoop voor je dat het nu de goede kant op mag gaan.

Beantwoorden Anja 16 mei 2018, 13:47

Fijn weer wat van je te horen. En zeker voorzichtig positieve geluiden. . Amélie goed bezig hoor

Beantwoorden Renée 14 mei 2018, 21:18

Natuurlijk zijn wij nog steeds geïnteresseerd!!
En wat een super initiatief van Amelie, leuk zeg!

Beantwoorden Suzie 14 mei 2018, 12:49

Hi Martine,
Fijn om weer van je te mogen lezen 😉
En helemaal fijn om te lezen dat er lichte verbetering is.
Wat zul je trots zijn op je meiden en je mag ook zeker trots op jezelf zijn (zoals ik zelf tegenwoordig zeg: girlpowerrr!)
Liefs Suzie

Beantwoorden Arjan Keegstra 14 mei 2018, 08:12

Jullie zijn goed bezig dames trots op jullie:)!

Beantwoorden Linda Uylenhoet 13 mei 2018, 21:59

Hoi Martine,
Wat fijn om weer wat van je te horen.
Het is erg fijn te horen dat je nog altijd (hoe langaam dan ook) vooruitgang boekt in je herstel. Wie had kunnen denken dat je nu met je dochter uit lunchen zou gaan. Met jou inzet zie ik het er zeker van komen dat je met die nordic stokken op de been zult komen. Geniet van de mooie momenten, want die geven energie.
Hartelijke groet,
Linda

Beantwoorden Naomi Meier 13 mei 2018, 21:54

Hallo Martine,

Wat fijn te lezen hoe het met je gaat. Amelie stond ook al bij mij voor de deur voor een handtekening. Natuurlijk getekend! Super goed initiatief. En wat leuk en goed dat jij je gaat inzetten voor het patiënten- en gehandicaptenplatform. Past bij jou! Succes.

Groet Naomi

Beantwoorden Nathalie 12 mei 2018, 12:52

Dag Martine

Wat fijn om te horen dat jij nog steeds licht verbetering voelt!
Over 1 jaar loop jij met jouw nordic walking stokken!
Ik hoop dan weer te kunnen fietsen !

Liefs Nathalie

Je reageert op SuzieReactie annuleren

Je e-mailadres zal nooit op de website worden getoond.