Hulp vragen en aannemen

Vandaag is mijn nieuwe immuunsysteem 100 dagen oud (de app ‘Days Since’ is handig hiervoor !).

Er zijn de afgelopen weken veel slechte dagen geweest. Dagen waarop het me niet lukte om mijn lunch te maken omdat ik niet naar de keuken kon lopen, dagen waarop ik meerdere keren  viel (geen pijn, maar het overeind komen was echt een uitdaging), waarop ik geholpen moest worden met aankleden of met de toiletgang. En niet altijd is er uiteraard iemand thuis. Dus huilbuien door frustratie en verdriet. Stomme, zwakke spieren.

En dan ook nog de (lichte) hersenschudding van Elaine (do 16 maart) door een harde bal tegen d’r hoofd en een kopstoot, tijdens het sporten. Ze gaf ’s avonds in bed meerdere keren over, had bloedneuzen en werd misselijk. Ik heb direct Marco gebeld en gevraagd zsm met haar naar de huisartsenpost te gaan. Ze moest, ter observatie, een nacht in het ziekenhuis slapen. Marco sliep op een stretcher naast haar. Ze mochten de volgende dag naar huis en ze moet twee weken rustig aan doen. Ik heb gezelschap op de bank ! Inmiddels (week later) gaat het gelukkig duidelijk beter met haar.

En…ze kwam terug uit het ziekenhuis met een verkoudheid en een zere keel. Hoppa, ik kreeg het ook. Maar het goede nieuws is dat mijn immuunsysteem het aankon. Ik voelde me 4 dagen erg zwak en slap en kon nauwelijks rechtop blijven zitten en helemaal niet staan. Maar: ik kreeg geen koorts (dan had ik direct naar de Eerste Hulp gemoeten) !
De bloeduitslagen van vorige week blijken binnen de referentie-waarden te zijn. Ze zijn wel laag maar niet meer te laag. Het advies is om 6 maanden geen vers fruit of gebakken groente te eten (ivm pesticiden, kans op zandkorrels met bacteriën) maar ik vind dat ik nu niet meer in de gevarenzone zit. Ik blijf wat hygiëne-regels volgen, maar niet meer allemaal. Hollandse nuchterheid. Zojuist heb ik daarom van mijn eerste appeltje genoten. Wel geschild. Voorlopig heb ik wat appeltjes te schillen ?.

Ook heb ik een gesprek thuis gehad met de WMO consulent. Die kent mij en de thuissituatie en ik wilde weten op welke manieren ik meer ondersteund kan worden. Ik wil namelijk dat de kinderen ontlast worden. Ik heb daarom een robotstofzuiger gekocht. We noemen haar Miep. Ze werkt goed. Af en toe gaat ze met een snoer of kabel aan de rol. Of ze stikt in een los touwtje dat toch nog ergens op de grond lag. ‘Error’ zegt ze dan. We zijn al aan haar gehecht ?.

Naast dat Miep nu in huis is wil ik een tijdelijke uitbreiding van huishoudelijke hulp (van 3 uur naar 5 uur per week, ondanks de hogere eigen bijdrage) en mogelijkheden voor de maaltijdvoorziening bekijken. Eten kopen/regelen dat bereid is in een vreemde keuken (afhaalmaaltijden, bezorgservice voor maaltijden) is geen optie want ik weet dan niet of het eten hygiënisch genoeg is bereid en niet te lang warm is. Mijn immuunsysteem werkt immers nog lang niet op volle sterkte. De gemeente heeft besloten mij (tijdelijk) te beschouwen als een verpleeghuisbewoner, met jonge kinderen. Nog erg afhankelijk van anderen. Dit is waar, maar het is erg confronterend. Ze zijn akkoord met de (tijdelijke) uitbreiding van huishoudelijke hulp. Qua maaltijdvoorziening zijn er diverse opties die ik ga uitzoeken (buiten de gemeente om). Ik ben in ieder geval reuzeblij met vrienden, vriendinnen, een buurvrouw, Marco en mijn ouders die steeds voor ons koken, opruimen, klusjes doen etc. Dankjewel!

Hoe gaat het met mijn haar ? Nou, dat wappert weer in de wind ! En de thuiskapster heeft het zelfs al wat bijgeknipt ! Het groeit best snel en, zoals iedereen ook zegt: het misstaat me niet. Misschien kies ik wel voor een kort, pittig kapsel en laat ik het niet meer lang groeien. Ik wil alleen geen ‘wilde haren’. Die zijn weg en wil ik niet meer terug ?.

Op 20 april gaan Marco en ik weer naar Londen voor het 2e infuus. In 1 dag heen en weer. Erna een volgende blog !